Gitarzyści

Mike Oldfield

Michael Gordon Oldfield - (ur. 15 maja 1953) - brytyjski progresywny muzyk rockowy, multiinstrumentalista znany ze swych solowych, instrumentalnych albumów nagrywanych metodą dogrywania ścieżek.Mike Oldfield rozpoczął swoją karierę będąc jeszcze nastolatkiem, grając na gitarze w folkowej grupie Sallyangie ("Children of the Sun"). Później jednak poświęcił się karierze kompozytorskiej i muzyka solowego. Przełomowym albumem nie tylko w karierze muzyka lecz także całego rocka był album Tubular Bells. Przy nagrywaniu albumu Oldfield zagrał na ponad dwudziestu instrumentach. Muzyka ta została także użyta w popularnym filmie Egzorcysta czyniąc przewodni motyw albumu jedną z najłatwiej rozpoznawalnych melodii z kręgu rocka progresywnego. Olbrzymi komercyjny i artystyczny sukces albumu zachęcił Oldfielda do kontynuowania eksperymentów. W ten sposób powstały trzy następne, monumentalne, ściśle instrumentalne kompozycje wydane w następnych latach: Hergest Ridge, Ommadawn i Incantations. W muzyce zaprezentowanej w tych albumach, brzmieniowo bogatej i o gęstej fakturze muzycznej, daje się łatwo zauważyć wpływy muzyki celtyckiej. Począwszy od roku 1979 artysta zmienia styl zmierzając w stronę muzyki popularnej, komponując krótsze utwory z wykorzystaniem śpiewu np. znany przebój Five Miles Out lub Moonlight Shadow. Często wraca jednak do swych progresywnych korzeni, nagrywając także dłuższe utwory, jak to miało miejsce w przypadku albumu Amarok, który jest najbardziej eklektyczny w karierze artysty. Począwszy od roku 1979 Oldfield zaczął także koncertować z własnym zespołem, sam grając na gitarze, basie, czasem też instrumentach klawiszowych i perkusyjnych. Odtworzył także na scenie słynne Tubular Bells, które także doczekało się wersji symfonicznej w aranżacji Davida Bedforda. Zagrał też gościnnie u kilku przyjaciół jak Kevin Ayers, David Bedford, Robert Wyatt, Pekka Pohjola, Tom Newman, Edgar Broughton czy Pierre Moerlen. Wspomógł też siostrę Sally na albumie Natasha.

Mike Oldfield nagrywa do dziś. Największymi jego dokonaniami ostatnich lat są albumy The Songs of Distant Earth - epickie dzieło (oparte na motywach powieści Arthura Clarke'a pod takim samym tytułem), w swej sferze muzycznej bliskie New Age oraz Guitars - zawierające 10 etiud na gitarę, eksplorujących mnogość stylów i technik gitarowych, ukazujących także kunszt wykonawczy artysty. Z kolei Tres Lunas zawiera kompozycje z gatunku chill out. Oprócz muzyki w albumie można znaleźć demo gry. W grze, zwiedzając stworzoną przez Mike'a krainę, słuchamy muzyki dostrojonej do odwiedzanych miejsc. Sama grafika jest dość prosta, z drugiej strony można wysłuchać utworów niedostępnych na krążku z muzyką. W trzydziestą rocznicę wydania Dzwonów Rurowych ukazał się album ponownie nagrany z wykorzystaniem najnowszych technologii. Nieżyjącego Viviana Stanshala zastapił John Cleese jako Mistrz Ceremonii. Po latach nagrywania dla Virgin Records, a potem Warner Music, Mike Oldfield ogłosił w maju tego roku podpisanie nowego kontraktu na trzy albumy z firmą Mercury. Pierwszy, dwupłytowy, o tytule "Light and Shade" ukazał się 26 września.

Wybrana Dyskografia

1973 Tubular Bells

1974 Hergest Ridge

1975 The Orchestral Tubular Bells

1975 Ommadawn

1976 Collaborations (promo kompilacja)

1976 Boxed (czteropłytowa kompilacja, w wersji CD trzy dyski)

1978 Incantations (album dwupłytowy, w wersji CD jeden dysk)

1979 The Space Movie (2LP, acetat, nigdy nie ukazał się na rynku)

1979 Exposed (dwupłytowy album koncertowy)

1979 BBC Transcription Services ( nigdy nie ukazał się na rynku)

1979 Platinum

1980 Airborn

1980 Impressions (dwupłytowa kompilacja, dostępna wtedy tylko na zamówienie)

1980 QE2

1981 Music Wonderland (kompilacja)

1981 Mike Oldfield's Wonderland

1981 Episodes (kompilacja)

1981 The Consequences Of Indecisions (reedycja albumu Pekka Pohjoli z 1977)

1982 Five Miles Out

1983 Crises

1984 Discovery

1984 1972-1984 (13(!) płytowy box kompilacyjny)

1984 The Killing Fields (album) (ścieżka filmowa - Pola śmierci)

1985 The Complete (dwupłytowa kompilacja)

1987 A Virgin Compilation (promo kompilacja)

1987 Islands

1989 Earth Moving

1990 Amarok

1991 Heaven's Open

1992 Tubular Bells II

1993 Elements (kompilacja, istnieją wersje jedno i czteropłytowe)

1994 The Songs of Distant Earth (większość wersji zawiera ścieżkę CD-ROM na Mac)

1996 Voyager

1997 XXV (kompilacja)

1998 Tubular Bells III

1998 Tubular Bells III Live At Horse Guards Parade (acetat, nigdy nie ukazał się na rynku)

1999 Guitars

1999 The Millennium Bell (acetat jako Milennium Bells)

2001 The Best Of Tubular Bells (kompilacja)

2002 Danish Collection (dwupłytowa kompilacja, większość wydań jako Collection)

2002 Tres Lunas (dwupłytowy album, japońskie wydania na jednym CD, także z demo)

2003 Tubular Bells 2003 (ponowne nagranie albumu z 1973, istnieją wydania jedno i dwupłytowe z DVD)

2003 Complete Tubular Bells (3 CD i 1 DVD, kompilacja)

2005 Light and Shade (dwupłytowy album, niektóre wydania zawierają 4 dodatkowe utwory nagrane w formacie U-Myx)

2006 The Platinum Collection (trzypłytowy box kompilacyjny)